Ο φόβος ...
Ο φόβος για την εργασιακή αβεβαιότητα ...
Για την έλλειψη χρήματος ...
Για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε και πως θα τη βγάλουμε ...
Ο φόβος για τη χρεωκοπία ...
Ο φόβος καλλιεργείται από όλους, πολιτικούς, οικονομικούς κύκλους, ΜΜΕ .
Σκοπίμως καλλιεργείται .
Για να μην ανιδρούμε σε τίποτα .
Να μην μιλάμε .
Να μην απεργούμε .
Να μην αγωνιζόμαστε .
Για να δεχόμαστε τα ψίχουλα ως εξαίσια γεύματα, από φόβο μην χάσουμε και τα ψίχουλα .
Για να μισούμε όποιον παίρνει κάτι λίγα χρήματα παραπάνω από εμάς .
Για να θεωρούμε Άγιο, αυτόν ο οποίος δεν είναι κοινός εγκληματίας .
Για να θεωρούμε ενάρετο πολιτικό, αυτόν ο οποίος λέει λιγότερα ψέματα από τον άλλον .
Για να εκλαμβάνουμε τον εργοδότη μας, ο οποίος μας πληρώνει ''τρείς κι εξήντα'', ευεργέτη μας επειδή τουλάχιστον δεν μας απολύει .
Για να αντιλαμβανόμαστε το λιγότερο κακό ως ιδανικό .
Και στο τέλος, για να φτάσουμε στο σημείο, να θεωρήσουμε και τον ίδιο το διάβολο, ως λυτρωτή μας .
Δεν πρέπει επομένως να φοβόμαστε (αν και εγώ ο ίδιος νοιώθω ανασφάλεια δυστυχώς) .
Γιατί ο φόβος είναι κακός σύμβουλος .
Αγώνας διαρκείας λοιπόν σε όλα τα επίπεδα .
Και κοινωνικός .
Και πρωτίστως πνευματικός .
